Powered By Blogger

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Κεφάλαιο 21 Κεφάλαιο 21

Οι ήρωες μας ξεκίνησαν την αυγή και κατά το ηλιοβασίλεμα είχαν φτάσει στο δέντρο των Άρρου. Τα γκόμπλιν Τοκ , Τοπ, Τορ και Τοτ είχαν έρθει μαζί τους και ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα. Τα Γκόμπλιν αυτά ήταν βάρδοι και έπαιζαν μουσική με κάτι μικρά όργανα. Ο Τοκ έπαιζε μια μικρή κιθάρα, ο Τοπ ένα τετράχορδο, ο Τορ κάτι κλαμπατζίγκανα που μάλλον ήταν κρουστά και Τοτ είχε έναν αυλό που τον φυσούσε και τραγουδούσε. Παραδόξως η μελωδία ήταν ωραία, μάλιστα ο τόνος έδινε δύναμη και ρυθμό στην παρέα βοηθώντας την να καλύψει μεγαλύτερη απόσταση. Άκόμα τα γκόμπλιν είχαν δίξει μια μεγάλη συμπάθεια για την Θέκλα όπου σε όλη την διάρκεια της πεζοπορίας την είχαν κυκλωμένη και τραγουδούσαν που και που μερικούς χαλαρούς και παρήγορους τόνους που έφερναν χαμόγελο στο σοβαρό της πρόσωπο και απάλαζαν την ομάδα από την κούραση. Όταν φτάσανε ο Τόμπο είχε μια απορία.
«Δεν το περίμενα ότι θα ήξεραν και μουσική τα γκόμπλιν»
«Δεν Ξέρουν» του απάντησε.
«Και πως παίζουν τότε ?»
«Τα όργανα αυτά είναι μαγικά , παίζουν ότι θέλει να ακούσει ο χρήστης.»
«Ποπο ! θα μπορούσαν κάνω ένα σορό καντάδες με αυτά στις πιο ωραίες κυράδες !» συμπέρανε ο Τόμπο.
«Δεν είναι έτσι…»
«Γιατί ?»
«Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά πριν. Τα όργανα θα παίξουν αυτό που θές εσύ να ακούσεις, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν..»
«Δηλαδή?»
«Δηλαδή δεν πιάνει, θα κάνεις καντάδα και θα τραγουδήσεις αυτό που θες να –κάνεις- στην κυρά … αν με πιάνεις, συγγνώμη αλλά δεν σε έχω για ρομαντικό…» είπε κάπως σαρκαστικά ο Μάγος με ένα λοξό χαμόγελο. Ο Τόμπο γέλασε .
«Όχι αρκετούς μπελάδες έχουμε με κυράδες»
«Τα γκόμπλιν βλέπεις δεν λένε ποτέ ψέματα , οπότε όταν θα τραγουδήσουν ξέρουν τι θα ακούσουν και οι άλλοι.»
Τι ίδια στιγμή που τα λέγανε αυτά ο Τορ σκουντούσε επι ώρα τον Σκόρο. Ο Νάνος έκανε πως τον αγνοούσε και καθόταν κάτω τρίβοντας τα πόδια του. Όταν του έδωσε σημασία ο Τορ μπήκε με την μία στο θέμα.
«Εισαι Βλάκας. Εισαι Αγενής. Η Θέκλα είναι καλή . Της Αρέσει η μουσική μας.» ο Σκόρος κοίταξε αλλού και καλά αδιάφορος.
«Και το στήθος της είναι απαλό. Και μυρίζει πολύ ωραία.» συμπλήρωσε ο Τορ. Ο Σκόρος αρχικά χαμογέλασε σε μια έκφραση που έλεγε – ναι είναι - , αλλά μετά κατάλαβε τι έιπε το γκόμπλιν και κοίταξε προς την Θέκλα όπου ο Τοκ και ο Τοτ τραγουδούσαν για εκείνη και ο Τοπ ήταν στην αγκαλιά της , ανάμεσα στα στήθια της παρηγορώντας την. Ο Νάνος ξεγούρλοσε τα μάτια του, χαμογέλασε σατανικά, χάιδεψε το γκόμπλιν στην πλάτη , έπειτα έσφιξε το ρούχο του στην παλάμη του και με το άλλο χέρι άρπαξε τα πόδια του και τέντοσε τα χέρια του μετατρέποντας το γκόπλιν σε τόξο. Αφήνοντας τα πόδια του γκόπλιν εκείνο έφυγε σαν τεντωμένο λαστιχάκι και έσκασε με τα μούτρα μπροστά στα άλλα τρία γκόπλιν που έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Κοίταξαν όλα μαζί τον Σκόρο και έπειτα όρμησαν πάνω του παρακαλώντας τον να τα κάνει και εκείνα λάστιχο. Και Τώρα τα δύο γκόμπλιν τραγουδούσαν στον Σκόρο , το ένα έπαιρνε θέση για την πτήση και το τέταρτο προσπαθούσε να πείσει την Θέκλα να το δοκιμάσει και αυτή.
Μερικές ώρες πέρασαν . Όλα τα μέλη βοηθούσαν στην αναζοωγόνηση του οικήματος που ήταν φωλιασμένο μέσα στην κουφάλα ενός τεράστιου δέντρου βελανιδιάς. Σε εκείνο το δέντρο είχαν κρυφτεί οι πατεράδες των ηρώων μας μετά τον πόλεμο.
Η Μέρα όπου ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα αυτού του οικήματος θα μείνει αξέχαστη στον Στρέη Άροου. Νόμιζε ότι τον είχαν βρει, τρομοκρατημένος πλησίασε την πόρτα. Αν τον είχαν ανακαλύψει και εκεί δεν υπήρχε πλέον μέρος να κρυφτεί , γύρισε το πόμολο και άνοιξε την πόρτα. Τίποτα, κανείς στην πόρτα.
«Ουφ…» αναστέναξε.
«Ήρθα για το σφυρί μου.» άκουσε μια φωνή. Έμπηξε μια κραυγή και παραλίγο να πέσει. Κοίταξε πιο χαμηλά και είδε τον Στράνγκλερ τον Φλογερό. Και έτσι σαν δύο λιποτάκτες ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατάφεραν να κλείσουν τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος και να προχωρήσουν στην ζωή τους. Όταν ξεχάστηκαν τα ονόματά τους ξαναγύρισαν στον κόσμο σαν δύο φίλοι που δεν χωρίστηκαν ποτέ.
Το οίκημα ήταν πολύ όμορφο και ζεστό τα όμορφα νερά του ξύλου ήταν τριμμένα και προστατευμένα με βερνίκι. Το δάπεδο ήταν από σανίδες (τροποποίηση του Βύρων δεν μπορούσε το χώμα ) που είχαν άμμο από κάτω για μόνωση. Το μόνο πράγμα που πρόδιδε την ύπαρξη του σπιτιού ήταν μια πόρτα που είχε καλυφτεί με φλοιό , ώστε να μην είναι εντελώς ορατή. Μόνο αυτό πρόδιδε λοιπόν την ύπαρξη του σπιτιού και τα παράθυρα που πρόσθεσε ο Βύρων… και οι βεράντα με την κουνιστή καρέκλα… και το σιλό για την κατασκευή μπύρας … και υπόστεγο για το κάρο… και η αποθήκη για τα εργαλεία… και γενικά δεν είναι πολύ εύκολο να είσαι διακριτικός όταν συγκατοικείς με έναν νάνο πολυτεχνίτη. Ο Βής δεν είχε να δει οικογενειακό δέντρο ξωτικών από όταν ήταν παιδί και η γλυκιά νοσταλγία τον έκανε επιτέλους να χαμογελάσει .

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου